Op zoek naar anderen.

Youna liep wat rond. Het had net geregend en er lag véél modder op de grond, natuurlijk had ze weer geluk en ging ze in een modderplas staan. Geïrriteerd vloekte ze wat in zichzelf. Waarom was ze hier ook beland. Ze zuchtte en liep naar het meer, in de hoop dat ze daar een levende ziel zou tegenkomen. Tot haar spijt was er niemand. Eerst wou ze teruggaan maar ging dan toch maar langst de oever zitten. Ze pakte een steentje en gooide het in het water, en nog een, en nog een. Na een tijdje drong het tot haar door dat ze zich echt was aan het vervelen. "Is er eigenlijk in dit vervloekte woud ieland?" riep ze pissig.

Een gast liep naar het meer en hoorde toen het meisje. "Er zit leven hier"zei hij tegen haar en grijnsde kort. Hij liep naar haar toe en keek haar eventjes aan. "Ik ben Micheal"zei hij rustig tegen haar. "Je schreeuwt wel best hard"zei hij en keek even rond bij het meer. Er was inderdaad niemand anders buiten hun 2.

"Ik kan nog vele luider schreeuwen als je niet op past" zei Youna kort. "En wie ben jij dan wel?" vroeg ze daarna. Rustig begon ze wat slijk van haar schoen te vegen. Even wendde haar blik weer af op de jongen. "Ik vroeg wat" zei ze kalm, al zeker vele kalmer dan daarvoor. Ze pakte een puntje van haar haar en begon ermee te prutsen. Een dikke spin kroop voorbij. Een normaal meisje zou nu gillend wegrennen maar Youna bleef rustig zitten.

Hij rolde met zijn ogen. "Nogmaals ik ben Micheal"zei hij tegen haar. Hij zag de spin en grijnsde even. Weer zo'n meisje die denkt dat ze het is dacht hij. Hij sloeg zijn armen over elkaar en wachte af. "Wel nu jij,wie ben je"vroeg hij kalm. Hij keek haar aan. Michael was breder dan haar en ook groter en ouder. Hij streek even over zijn bol.

"Youna" zei ze rustig. Ze zuchtte en keek verveelt om zich heen. "Nou aangenaam dan maar" . Haar blik viel op het water dat glinsterde in de avondzon. Ze was hier nog maar pas nieuw maar ze wist dat waarschijnlijk dit haar favoriet plekje zou worden. Een vogel vloog voorbij en streek neer op een grote boom. Youna keek er even naar en daarna weer naar de jongen. "En ben je hier al lang" vroeg ze uiteindelijk omdat ze het veel te stil vond in dit best wel enge woud.

"Nope ik ben hier nog maar net"zei hij tegen haar. "En jij,hoelang loop jij al rond hier"vroeg hij kalm aan haar. Hij keek naar het meer en glimlachte even. Het was hier mooi bij de avond. Of kwam dit omdat hij is een tof iemand had ontmoet. Veel mensen kende hij hier niet dus ja. "En waarom ben jij hierheen gekomen"vroeg hij aan haar.

"Nee ik ben hier nog niet lang. En ik ben hier gekomen omdat..." er verscheen een sluwe grijns op haar gezicht "mijn ouders me hier dumpte." zei ze toen "ze konden me waarschijnlijk niet meer aan". Ze had nooit een goede relatie met haar ouders gehad. Op een nacht had een van de familieleden hun vermoord, dat hoorde ze pas toen ze hier was aangekomen. Het liet haar koud, wat boeide haar het nou dat haar ouders dood waren, ze had haar ouders niet meer nodig. "Jij?" vroeg ze na een tijdje.

"Men ouders vonden dat ik wat te agressief was tegen hun en stuurde me hierheen"zei hij met een grijns tegen haar. Hij bekeek haar even,ze was best wel knap vond hij zelf.
"Maar of het veel zal hebben met mijn agressie,ik denk het niet"zei hij tegen haar.
Hij geeuwde eventjes uit verveeling dan toch maar.

Youna keek op en grijnsde licht. "Ouders weten niets van ons. Alleen maar dat we vervelende lastbakken zijn die ze op een of andere reden kwijt moeten zien te raken". De zon scheen nog net boven de bomen maar kleurde al helemaal orange "ik vind zelf ouders vele erger dan ons. Maar ik moet zeggen...ze hebben me hier goed gezet". Even keek ze naar de grond "Verlaten, doodsaai...op zo'n plaats wouden ze me altijd steken. Maarja...". Een vis kwam met zijn rug uit het water maar zwom al gauw weer de diepte in.

"Wel hier is het wel saai maar dan moet je naar de camping gaan"zei hij kalm tegen haar
Hij keek haar even aan ze leek hem bekend voortekomen maar dat kon niet zijn waarschijnlijk. "En ja onze ouders,het zijn maar lummels"zei hij tegen haar. Hij geeuwde eventjes en snoof even.

"Op die oude camping is ook niets te beleven" antwoordde ze tegen hem. Rustig stond ze op en veegde het zand van haar broek af. Ze deed een paar passen en plukte een bloem, even bleef ze er naar kijken maar gooide hem dan maar weg. Een paar ratten schoten voorbij als zwrate schimmen. "Nu is het zeker saai, ik ken namelijk nog niemand" ze stampte tegen een steentje en keek Michael aan "behalve jou dan".

"Wel als je ook maar een paar uur in het kamp bent leer je wel mense kennen"zei hij tegen haar. Hij geeuwde weer en nam een steen op en ketste die op het water. "En wie weet zit er iemand bij je in de tent zoals het bij mij is"zei hij tegen haar. Hij niesde eventjes en snoot zijn neus weer.

"Niemand komt bij mij in de tent" zei Youna steenvast. Ze moest er niet aan denken dat er plots een halve bosaap in de tent zou zitten. "Ik wil niet weten wat voor mensen hier rond lopen" zei ze daarna. Een rilling van walging schoot door haar ruggengraat.

"Haha"zei hij tegen haar en grijnsde eventjes. "Wel wie weet zit er een knappe gast bij"zei hij vriendelijk tegen haar. Hij rekte zich uit en nam zijn Gsm even geen bereik ja wat wil je je stond in de middle of no where. Hij stak hem maar weer weg en keek wat voor zich uit. "Ik heb hier al enkele mense ontmoet en er slaapt iemand in men tent en het is geen bossaap"zei hij.

Youna fronste haar wenkbrauwen. "de kans dat je hier iemand normaal tegenkomt is toch wel heel klein" ze zuchtte eens diep en ging weer zitten, haar hoofd rustend in haar handpalmen. Hoe zou ze het hier ooit kunnen overleven. Ze was niet bang voor de dieren hier maar eerder voor de mensen. Stel je eens voor dat een zo'n vieze gast voor je staat en je leuk vind. Weer gooide ze een steentje in het water.

"Wel,ik ben het eerste normale wat je ziet"zei hij tegen haar en zette zich op de grond. Hij smeet een keitje in het water en keek haar even aan. Hij miste zijn zetel thuis.
Hij zuchte eventjes. "En wat ga jij in deze godvergeten plaats nog doen"vroeg hij kalm aan haar. Hij keek weer naar het water en zag een kleine glinstering in het water.

"Ik weet niet" zei ze rustig "mijn leven verveelt hier slijten zeker". Ze ging liggen en keek naar de lucht. Vele sterren waren al verschenen en de maan was er ook al, een mooie vallo maan die een heel deel van het woud verlichtte. "En wat ben jij nog van plan te doen?" vroeg ze, nog steeds naar de sterren kijkend.

"WEl ik vermooed bij jou zitten"zei hij tegen haar en keek naar de sterren. Toen stond hij weer op en keek haar aan. "Trouwens,wat valt er hier nu te doen,je kan kinderen pesten das dan ook het enige"zei hij tegen haar en grijnsde eveentjes. Hij had wel zin om kinderen te pesten.

"Owja daar had ik nog net aan gedacht" zei ze met een kleine grijns "maar weet jij hier dan een paar kinderen zijn?". Youna ging weer recht zitten en keek Michael vragend aan. Ze rekte zich uit en keek om zich heen. "Zo direct zie ik er toch geen"

"Met kinderen bedoel ik wel 16 jarige want jonger tref je ze hier niet"zei hij tegen haar.
Hij grijnsde even en keek haar vriendelijk aan. "Of gewoon wat relle maken tegen andere mense van het kamp"zei hij tegen haar. Hij keek haar vriendelijk aan en wou is wat leuks gaan doen.

"Mij best hoor" even glimlachte ze kort. Weer keek ze om zich heen, ze was niet goed in zich te oriënteren. "Erm welke kant was nu weer het kamp uit?" vroeg ze en bloosde beschaamd. Waarom wist ze dat nu niet meer? Ja, ze was wel een eindje gelopen tot ze hier aan kwam maar dan nog. Rustig stond ze op en probeerde nog één ker te kijken waar het zou kunnen zijn, zonder succes.

"Wel volg me maar"zei hij kalm tegen haar. Opeens hoorde hij gegrom. Hij draaide zich om en keek naar het dier. Hij bleef stil staan en het dier stopte met grommen. "Als je geen schrik heb van dieren blijf gewoon staan,hetzelfde geld voor als je wel schrik hebt en maak geen plotselinge bewegingen"zei hij tegen haar.

Youna deed een stap achteruit maar bleef dan toch maar stil staan. Welk beest was het en...wat moest hij? Ze wou dichter komen bij het beest om te kijken wat het was maar deed het toch maar niet, ze wou hier wel nog levend uit komen. "Sorry hoor maar ik heb wel geen zin hier heel de tijd te blijven staan tot dat mormel weg is". Snel pakte ze een stok en deed een paar passen naar het beest toe.

"Youna,Blijf staan"zei hij kwaad. Het dier sprong naar haar Michael sprong ook naar haar en trok haar juist optijd weg. De wolf gromde naar hem. Michael keek hem aan en toen liep de wolf weg. Hij keek het beest na. Youna en hij lagen nu op de grond. Hij zuchte even en ging recht zitten.

(een wolf x) )


Youna keek het dier nog even na. "Best mooi beestje,wel een beetje pissig" zei ze alleen "maar dankje". Ze ging weer recht zitten en haalde de bladeren uit haar haar. "Hopelijk komen we niet te veel van die wolfjes tegen" ze stond op en keek om zich heen "zo te zien geen wolfjes meer". Een vlieg zoemde om Youn heen. "Vervelend kutbeest" zei Youna droog en sloeg zonder succes naar het beest.